اشعار

اگرچه فاصله‌ها تا حریم و حائر توست            دل شکـسـته ما تا ابـد مـجـاور توست

فـقط نه قلب جهان بی‌قرار کرببلاست            بهشت هم همۀ جـمعه‌ها مسافر توست

بهشت قـیمت این عشق آسمانی نیست            بهشت باغچه‌ای زیر پای زائر توست

بهشت و حور و قصورش برای زاهدها            تمام تاب و تب من فقط به خاطر توست

به سجـده‌های بـلـند شب تهـجّـد نیست            شرار عشق که در خلسه‌های شاعر توست

به هیچ خلعت دنیا عوض نخواهد کرد            عبای نور که بر شانه‌های ذاکر توست

تــو آئــیــنـه ربّـیّ و آبـــروی زمــیـن            خدا”رضأ به رضائک” کلام آخر توست

آخـر میان روضـۀ تو خـوب می‌شـوم            پیش عـلی و فـاطمه محـبـوب می‌شوم

جنس دلم اگرچه کم ارزش تر از مس است            با ذکـر یا حـسـین طـلاکـوب می‌شـوم

آرام می‌شـوم وسـط روضه ها ولـی…            دور از حسینـیه پُر از آشـوب می‌شوم

هر جا به غصه‌های حـرم فکر می‌کنم            در مـشکـلات زنـدگی ایّـوب می‌شـوم

پای همین عَـلَم به خـدا می‌رسم حسین            با ندبـه‌های کـرب وبـلا خوب می‌شوم

وقـتـش شده اشکم چـنان بـاران بـبارد            سنگـیـنی هـجـران دلـم را می‌فـشـارد

سهمم فراق است و فراق است وفراق است            تقـویم، دائم فـصل هجـران می‌شـمارد

به زائری که با خودش جان مرا بُـرد            گــفــتـم بـرایـم ذره‌ای تــربـت بـیـارد

در عشق آنکه واقعـاً دنبال قرب است            دل را به دست صاحب دل می‌سـپارد

چـیزی نمی‌خـواهم از آقـایم هـمین که            در روضه راهـم داده مِـنَت می‌گـذارد

در آخـرت لـبـخـنـد مـی‌چـیـنـد یـقـیـنـاً            هر کس که بـذر گـریه در دنـیا بکارد

گـفـتند اشکـم مرهم زخـم حسین است            ای کـاش چـشـمـم تا دَم مـرگـم بـبـارد

از کـودکی که روضه‌هایش را شنـیدم            بیـزارم از اسـبـی که نـعـل تـازه دارد

تشنه لب در کربلا غوغا بپا کردی حسین           جان خود را هم برای دین فدا کردی حسین

لحظـۀ آخر که آن نامرد خـنجـر را کـشید           جای نفرین، زیر لب او را دعا کردی حسین

تا که دیدی پشت زینب از مصیبت گشته خم           مادرت زهرای اطهر را صدا کردی حسین

شد زمین کـربلا از خـون یاران تو سرخ           این هـمه ایـثار در راه خـدا کردی حسین

در محرم اشک من، چون خون تو جاری شده           قلب ما را هم به عشقت مبتلا کردی حسین

گـنج من بـاشد گـدایی در میـان روضه‌ها           صد هزاران شکر چون ما را گدا کردی حسین

از کریمان هر عطایی می‌رسد بی‌منت است            پس گدایی از شما در اصل عین عزّت است
از همان روزی که آدم توبه‌اش مقبول شد            می‌توان فهمید اشک روضه‌ات بی‌قیمت است

از حسین بن علی یک عمر هر چه می‌رسد            مثل آیات خدا نور و شفا و رحمت است
سایه سار چشم‌هایت جنت فردای اوست            هرکه امروزش عرق ریزان کار هیأت است
می‌درخشد مثل مروارید در شبهای قـبر            دانۀ اشکی که نذر روضه‌های حضرت است
آدمی با گریه بر تـو تازه مؤمن می‌شود            روضه‌ات یعنی که دانشگاه انسانیت است
فرش روضه بال جبریل و یقین داریم که            مستمع اینجا فقط با حکم زهرا دعوت است
می‌رویم و عاقبت از ما چه می‌ماند به جا؟            غیر مهری که نثار اهل بیت عصمت است
خنده‌های سرخ”اسلم”وقت رفتن می‌نوشت            کشتۀ عشقـت شدن بالاترینِ نعمت است

تسبیحِ دل ذکر و دعـا را دوست دارد            «أمَّن یُجیبِ» روضه‌ها را دوست دارد

دستِ گـدایی هـمه سویـش دراز است            بنده نـواز است و گـدا را دوست دارد

شکـی نـدارم با هـمیـن دستـان خـالـی            اربـابـمان پـیوسـته ما را دوست دارد

حـبِّ حُـسِیـنِ بنِ عَـلی در سیـنـه دارد            هرآنکه با ایمان، خـدا را دوست دارد

فـرقـی نـدارد ارمـنـی یا شیـعـه بـاشد            هرکس که من دیدم، شما را دوست دارد

ایـن نــوکـر بـیـچـاره را دریــاب آقــا            از کودکی کرب و بلا را دوست دارد

منی که غرق گناهم، شکسته بال و پرم            چگـونه نـام بـلـند تو را به لب بـبرم؟!

اگر که دوست نداری “خدا خدای” مرا            اجازه هست صدایت کنم به چشم ترم؟!

خودم نیـامده‌ام نیـمه شب به درگـاهت            تو خواستی که بیافتد به این حرم گذرم

بیا مـرا جلـوی دیگـران خـراب مکـن            بگیر دست مرا که به سنگ خورده سرم

مرا ببخـش و دوباره بگیر در آغـوش            قـسم به حُـرمت خـون مدافـعـان حـرم

بـنا نـبـود فـقـط خـوب‌ها حرم بـرونـد            شبی بـیـا و مـرا هـم به کـربـلا بـبـرم

تـمام هـستی من هـست مـادر و پـدرم            فـدای حـضرت اربـاب مـادر و پـدرم

اگر حـسین نـشد عـاقـبت کـفـن بـشود            چگونه نوکرم و بهر خود کفن بخرم؟!

هـنوز نـیـمۀ شب‌هـای جـمـعـه می‌آیـد            نـوای مـادر او: تـشنه ذبـح شد پـسرم

کسی‌که از تو و از داغ تو خـبر دارد            هـمیـشـه در غـم تـو دیـدگان تـر دارد

دلی که سوخت برایت خدا بهایش داد             خـدا به سـوخـتگان غـمت نظـر دارد

قـسـم به نـالـۀ زهـرا کـسی نـمی‌مـانـد            اگـر که پـرده خـدا از غـم تو بر دارد

مـن از تــلاطـم امـــواج آب دانــسـتـم            که در مصیـبت تو آب هم جگـر دارد

به ساحت حرمت میرسد هرآن کس که            شبـیه فـطرس درگـاه بـال و پَـر دارد

به جـمع گـریه کـنان حـسین و کرببلا            ببـین ز عـرش خـدا فـاطمه نظر دارد

ای روح عشق، معنی خلد برین، حسین           راز و نیاز روز و شب راغـبین، حسین

مـا در کـنـار تو هـمـه آسـوده خـاطـریم           واضح ترین تجلی حِصن حَصین، حسین

هـیـئـت اگـر نـبـود هـدایـت نـمـی شـدیـم           روحی فداك، حضرت عشق آفرین، حسین

اول خـدا بـرای تو روضه گـرفـته است           اول گریست بهـر تو روح الامین حسین

مـا نـوکـران مــادر فـضـل و کـرامـتـیـم           ما را بخـر به حـرمت اُم الـبـنـین حسین

محـشر هـمه به دور شما سیـنه می‌زنـیم           با این نـوا و زمزمۀ دلنـشـین "حسین..."

بـنــده بــدون گـریـه مـقــرب نـمـی‌شـود           این نکته نزد ما شده عـین الیقـین حسین

یک سـال می‌شـود که به فکـر زیـارتـیم           ما را به کـربـلا بـرسان اربعـین حـسین

عمری است آه ما همه از آه زینب است           در گوش ماست سوز ندایی حزین "حسین"

رحمی به حال خواهر خود کن مقـابلش           پرپر نزن، نکـش بدنت را زمین، حسین

بالای نـیـزه رفـتی و از حال رفـته است           در پای نیزه خواهر خود را ببین، حسین

قـلـبی که با حـضور شـما پـا نمی‌شود            مـحـبـوب خـانـوادۀ زهــرا نـمـی‌شـود

انـسان بی‌حـسین چـو بیـمـار لاعـلاج            دردش به هـیـچ وجـه مـداوا نـمی‌شود

عین هزار سال رکوعش قـبول نیست            قـدّی که سـمـت کـربـبـلا تـا نـمی‌شود

تنها نه اینکه زنده کند مُرده را حسین            بـی‌مـهـر او مسیـح، مسیـحـا نمی‌شود

همچون رسالتی که روی دوش مصطفاست            جز او کسی به دوش نبی جا نمی‌شود

روزی به روی سینۀ احمد نشسته بود            امـروز، شـمـر از بدنـش پـا نـمی‌شود

می‌خواست از گـلو سر او را جدا کند            خـیـلی تـلاش می‌کـند… امـا نمی‌شود

جز آن که از قـفـا ببـرد از حسین سر            از کـار قـاتـلـش گـرهـی وا نـمی‌شـود

دلی که نیست حـسینـیۀ غـمت دل نیست           بـدون حُـب تو ایـمان خـلق کـامل نیست

هزار شکر که بر دوش ما تمامی عـمر           به غیر بیـرق تو بیـرقی حـمـایـل نیست

بـریـده‌ام ز هـمه تـا رسـم بـه درگـاهـت           چنان که عقـربۀ دل بجز تو مایل نیست

به راه عـشق تو باید که جـان فـدا کردن           اگر چه جان جهان در ره تو قابل نیست

به تـیغ پـیک اجـل بـوسـه می زنم آن دم           که روح و جان مرا جلوۀ تو شامل نیست

چنان که نـار بـسوزد تـمـام قامت چوب           دل بدون تو را جز شراره حاصل نیست

همای اوج سعـادت به بام اوست همیشه           هرآنکه در همۀ عمر از تو غافل نیست

تو آن جهاد کبـیـری که نیـست مانـنـدت           که راه توست حقیقت که راه باطل نیست

به جای دوش پیمبر نشسته‌ای تو به نیزه           چه شد که رأس تو را غیر تشت منزل نیست

هر چند که از داغ تو مرثیه به دوشم            یک آهِ عـزا را به دو عـالـم نـفـروشم

مـن طـایـر قـدسـم به زمیـن آمـده‌ام تا            از برکۀ انـدوه تو یک جـرعـه بنوشم

شور تو شعوری به من آموخت که تا مرگ            در بزم غمت کم نشود جوش و خروشم

بـا روی سـیــاه آمــده‌ام نــوکــری تـو            لطف تو به من گفت که چون جون بکوشم

عمری است که روی لب من نام "حسین" است            ذکری به جز این ذکر نرفته است به گوشم

بر تو نکـنم گـریه کم از مـرغ هـوایـم            در سوگ تو ضجّه نزنم کم ز وحوشم

ای کاش به جای کفن ای بی‌کفن ارباب            پـیـراهـن مـشکـی عـزای تـو بـپـوشـم

رحمـت واسعـۀ حیِّ تعالی‌ست حـسین            سایۀ رحمت او بر سر دنیاست حسین

ما هـمه عـبـد خـدا اوسـت ابـاعـبـدالله            ما عبیدیم همه سرور و مولاست حسین

زینت دوش نبی نور دو چـشمان علی            ضربـان دل صدیـقـۀ کـبراست حسین

تا دم آخـر خود فکـر گـنـهکـاران بود            ایهـاالـناس بـبـیـنـید چه آقـاست حسین

هـمۀ خـواسته‌اش بود که دسـتی گـیرد            ورنه از دست کسی آب نمی‌خواست حسین

چون پدر داغ پسر دید خودش میمیرد            کشتنش نیزه و شمشیر نمی‌خواست حسین

پر می‌زنـد دلـم به هـوای نگـاهـتان            تا کـربلا - به شهر شما - بارگـاهتان

تا اینکه خـرج بزم عزای شما شوم            عمریست میشود که نشستم به راهتان

از کـودکـی درون حـسیـنـیه بـوده‌ام            بوده سـرم به سایـۀ چـتـر پـناهـتـان

آیـا نـمـی‌شـود کـه بـرای سـعــادتـم            من هم شـوم غـلام غـلام سیـاهـتان

اینجا هـمه برای شما گـریه می‌کنند            از ماجرای بی‌کسی و سوز و آهتان

من آب میشوم ز خجالت که آن غروب            یک نیزۀ شکـسته شده تکیه گاهتان

ای وای من که بوی گل یاس میدهد            هر قطره خون خاکی آن قتلگاهتان

تـنهاتـریـن امـام؛ شهـیـد بـدون سـر            با ما کسی نگـفت چه بوده گـناهتان

مهر حسین روشنی جـان مـؤمن است            گـریه بر او نشانه ایـمان مـؤمن است

شب در نماز روضه به معراج میرود            تسبیح اشک سجده پنهـان مؤمن است

دنیا بـدون روضه نـفـس گـیر می‌شود            هر شهر بی‌حسینیه زندان مؤمن است

مثل ستاره در شب دنیا مشخص است            اشک و دعا چراغ شبستان مؤمن است

تنها جبـین نشانه عـمق خلوص نیست            تندیس نور بسته به چشمان مؤمن است

کـوه صفـا کـنار صفـای شما کم است            ذبـح مـنـا به پـای مـنـای شما کم است

من از تو پـادشـاهـی عـالـم نخـواسـتم            این چـیزها برای گـدای شـما کم است

آمــاده‌ام کـه دعـبـل دربــارتـان شــوم            بـر شانـه‌ام هـنوز عـبای شما کم است

در ثـبـت اسـم نـوکـریـم گـیـر کـرده‌ام            وقتی که مهر کرب و بلای شما کم است

دیگـر نـمی‌شود نـفـس راحـتـی کـشیـد            اینجا چقدر حال و هوای شما کم است

مـاهـا کجـا و دست عـلـمـدارتان کجـا            سرها به خـیر مقـدم پای شما کم است

زخم شما که خوب نشد خاک بر سرم            این گریه‌ها چقـدر برای شما کم است

در قـتـلگـاه لحـظـۀ تـقـطـیع جـسـمتان            معلوم شد که چند هجای شما کم است

دل من لک زده تا کنج حرم گریه کنم            دو قدم روضه بخوانم...دو قدم گریه کنم

بروم سمت ضریحی که بهشتم آنجاست            بـرسم پـیـش نگـارم...برسم گریه کنم

دست خود را گره بر گوشۀ شش گوشه کنم            درد دل با خود ارباب کنم...گریه کنم

کارم این است که سمت حرمش رو کنم و            از همین دور سلامش بدهم گریه کنم؟

چاره ای جز غم دوری حرم نیست که نیست            بـگـذاریـد به بـیـچـارگی ام گـریـه کنم

قسمتم نیست که من زائر شش گوشه شوم            بـروم بر بـد اعـمـال خـودم گـریه کنم

سال نو آمد و من کرب و بلایی نشدم            دل من لک زده تا کنج حرم گریه کنم

یعـقوب های چشم مرا گـریه پیـر کرد            عطر حرم رسید و مرا هم اسیـر کرد

بیـش از گـدا نبـودم و اما به لـطف تو            رخت غـلامـی تو مـرا هـم امیـر کرد

دیگر غذای خانۀ مان باب میل نیست            تنهـا مـرا غـذای عـزاخـانه سیـر کرد

هر شب برای زخم لبت گریه می کنم            غمهای روضۀ تو مرا گوشه گیر کرد

بر روی نیزه رفت که ما بندگی کـنیم            آقای ما کرم به صغـیر و کـبـیـر کرد

تا پشت و روی پیکرتان را یکی کـند            ده تا سـواره را عـمر سعد اجـیـر کرد

وقـتـی کـفـن بـرای تن پـاره ات نـبـود            با احتیاط پیکرتان را حصیر کرد…

فـطـرس بـیا سـلام مـرا تا حـرم بـبـر            یعقوب های چشم مرا روضه پیر کرد

تو كيستی كه گرفتي به هر دلي وطنی؟           كه نه در انجـمنی، ني بـرون ز انجمنی
محمدي؟ نه! علي؟ نه! حسن؟ نه! پس تو كه‌ای؟           كه جلوه‌ها بنمودی چو گل به هر چمنی

جگر خـراش عـقـیقی خراش بر جگری           سخن گداز و سخن آفرین و خوش سخنی
به خُـلق، مثل محمد؛ به خوی، مثل علی           به روی، از هـمـۀ خـلـق، خلـقت حـسنی
تو آن حسين غريبي كه زير خنجر شمر           به فـكـر رنج و غـم شيـعـيان‌ خويشتـنی
تو آن حسين‌ شهيدي كه در كـنار فـرات           شدي شهـيد و نـكـردی ز آب، تر، دهـنی
تو آن حسين غـريـبی كه روز عـاشورا           جهان مصالحه كردی، به كهنه پيرهـنی

بـلی بـلی تو هـمـانی که روز عـاشـورا           ز ظلـم قـوم ستـمگـر، نبـرده یک کـفـنی
تو آن حـسین غـریـبـی که خـانه خـولـی           سرت به کنج حیاط و جـداست از بـدنی
تو آن حسين وحيدی كه زد به لعـل لبت           يزيد، چوب، بگفتا: چه خوش لب و دهنی

خموش ناصردین شو که زینب مضطر           بگـفت نیست بدوران ستم کشی چو منی

رمـیـده ایـم بیـا و شـكـار كـن ما را            به نوكری خودت اخـتیار كن ما را

به پـای آبـلـه دار پـیـاده گـان حـرم            بیا به كشتی عشقت سوار كن ما را

اگرچه چشمه اشك است چشم نوكرتان            به پای كـوه غـمت آبشار كن ما را

دو چشم اگر كه بگریند تیغه دو لبند            به حرمت پدرت ذوالفقار كن ما را

عوض نمی شوم الا به كیمیای نگاه            چنان زهیر به عشقت دچار كن ما را

قسم به موی سپید حبیب، شاه غریب            شهـیـد راه محـبت دوبـار كن ما را

اگر به درد خودت هم نخورد این دل سنگ            ببر مدیـنه و سنگ مـزار كن ما را

به"مجلسی"كه در آن از"بِحار"می خوانیم            به اذن مـادرت ابـر بهـار كن ما را

مگر نه اینكه سرت دست نیزه دار افتاد            بـیـا و ملـعـبـه نـیـزه دار كـن ما را